Në mes të një fushe të kuqe të ndezur ngrihet krenar një shqiponjë dykrerëshe e zezë – një nga simbolet më të njohura dhe më të fuqishme të identitetit kombëtar. Ky flamur përfaqëson jo vetëm një shtet, por një popull të tërë që për shekuj me radhë ka luftuar për liri, pavarësi dhe dinjitet. Ai është i pranishëm në çdo ngjarje të rëndësishme historike, politike dhe kulturore, duke qenë një ndër elementët më të qëndrueshëm të ndërgjegjes kombëtare.
Origjina e simbolit të shqiponjës dykrerëshe është e lashtë dhe lidhet me periudhën e Perandorisë Bizantine, ku përdorej si shenjë pushteti dhe force. Megjithatë, për shqiptarët, ai mori kuptim të veçantë përmes figurës së Gjergj Kastriotit – Skënderbeut, i cili në shekullin XV përdori këtë shqiponjë në flamurin e tij si simbol të qëndresës kundër Perandorisë Osmane. Që nga ajo kohë, figura e shqiponjës dykrerëshe u ngulit thellë në kujtesën kolektive si një emblemë e krenarisë dhe identitetit.
Ngjyra e kuqe që mbulon sfondin nuk është zgjedhur rastësisht. Ajo përfaqëson gjakun e derdhur për liri dhe sakrificën e brezave të tërë që kanë luftuar për ekzistencën dhe vetëvendosjen kombëtare. Ndërsa shqiponja me dy krerë nënkupton bashkimin e tokave dhe të popullit, si dhe vëzhgimin e dyanshëm – nga Lindja dhe nga Perëndimi – si një sintezë gjeografike dhe kulturore.
Një nga momentet më të rëndësishme në historinë moderne që lidhet me këtë simbol ndodhi më 28 nëntor 1912, kur Ismail Qemali ngriti flamurin në Vlorë, duke shpallur pavarësinë e shtetit shqiptar. Ky akt shënoi kthimin e tij në një flamur shtetëror, me përmasa dhe përshkrime të përcaktuara zyrtarisht. Që nga ajo ditë, ai është bërë pjesë e pandarë e jetës publike, e institucioneve, e ushtrisë dhe, mbi të gjitha, e zemrave të qytetarëve.
Gjatë shekullit XX, ky flamur kaloi përmes shumë fazash dhe regjimesh, por figura dhe ngjyrat e tij mbetën të pandryshuara, duke ruajtur vazhdimësinë historike dhe përfaqësimin e unitetit. Edhe pse në periudha të caktuara u tentua të shtohen elemente të tjera sipër shqiponjës, si ylli i kuq gjatë sistemit komunist, pas viteve ’90 ai u kthye në formën e tij origjinale, duke forcuar më tej lidhjen me rrënjët dhe kuptimin e tij të thellë.
Flamuri Shqiptar nuk ka një mesazh vetëm për shqiptarët brenda kufijve shtetërorë. Për diasporën, ai është një lidhje shpirtërore me vendin e origjinës, një përfaqësim i krenarisë dhe identitetit që mbrohet dhe ruhet pavarësisht largësisë. Në tubime, festa, aktivitete kulturore e sportive, ai ngrihet lart për të treguar se shqiptarët, kudo që ndodhen, ruajnë të njëjtën ndjesi përkatësie dhe solidariteti.
Në art, letërsi dhe muzikë, flamuri është frymëzim dhe temë qendrore. Ai është kënduar, vizatuar, përshkruar dhe përjetuar në forma të ndryshme, duke dëshmuar se roli i tij nuk është vetëm ceremonial, por thellësisht emocional. Shumë artistë e kanë përdorur atë për të shprehur revoltë, dashuri, krenari dhe shpresë – ndjenja që tejkalojnë fjalët dhe lidhen me diçka më të madhe se individi.
Në rrjedhën e historisë, shumë popuj kanë ndërruar simbolet e tyre shtetërore, por ky flamur ka mbetur pothuajse i pandryshuar, si një dëshmi e qëndrueshmërisë së identitetit kombëtar. Ai ngrihet mbi histori të dhimbshme dhe krenare, mbi legjenda dhe realitet, dhe vazhdon të mbetet një pikë bashkimi për të gjithë ata që ndihen pjesë e kësaj gjuhe, kulture dhe toke.