Himni Kombëtar i Shqipërisë, i njohur ndryshe si “Himni i Flamurit”, u krijua në fillimshekullin XX, në një periudhë kur ndjenja kombëtare shqiptare po arrinte kulmin dhe populli shqiptar po përgatitej për shpalljen e pavarësisë. Frymëzimi për këtë himn lindi nga dëshira për të pasur një simbol të përbashkët që do të bashkonte shqiptarët në idealin e lirisë dhe identitetit kombëtar.
Teksti i himnit u shkrua nga Aleksandër Stavre Drenova, i njohur ndryshe si Asdreni, një poet i shquar i Rilindjes Kombëtare. Poema titullohej fillimisht “Betimi mbi Flamur” dhe u publikua për herë të parë në vitin 1912 në një gazetë në Bukuresht. Asdreni, me ndjeshmëri të lartë patriotike dhe një stil të ngjeshur me emocione, shprehu përmes vargjeve të tij vullnetin e shqiptarëve për të jetuar të lirë nën hijen e flamurit të tyre kuq e zi.
Muzika që shoqëron tekstin nuk ishte një kompozim origjinal shqiptar. Melodia u huazua nga himni i flamurit të Rumanisë, i kompozuar nga Ciprian Porumbescu, një kompozitor rumun që kishte krijuar veprën e tij “Pe-al nostru steag e scris unire”. Kjo melodi u adoptua si e përkohshme, por me kalimin e kohës u bë e pandashme nga teksti i Asdrenit. Për shkak të lidhjeve të forta midis komunitetit shqiptar në Rumani dhe lëvizjes kombëtare, përzgjedhja e kësaj muzike erdhi natyrshëm dhe u përqafua gjerësisht nga populli shqiptar.
Himni u bë pjesë zyrtare e identitetit shtetëror të Shqipërisë pas shpalljes së pavarësisë më 28 nëntor 1912 në Vlorë. Ai u përqafua si një simbol solemn i bashkimit kombëtar dhe i përpjekjeve për pavarësi dhe liri. Në vitin 1926, ai u shpall zyrtarisht si himni kombëtar i Shqipërisë, dhe që prej asaj kohe këndohet në çdo rast ceremonial, shtetëror dhe përkujtimor.
Teskti
Rreth flamurit të përbashkuar
Me një dëshir’ e një qëllim,
Të gjith’ atij duk’ ju betuar
Të lidhim besën për shpëtim.
Prej lufte veç ai largohet
Që është lindur tradhëtor,
Kush është burrë nuk friksohet,
Po vdes, po vdes si një dëshmor!
Në dorë armët do t’i mbajmë
Mbrojmë atdhenë më çdo kënd,
Të drejtat tona ne s’i ndajmë;
Këtu armiqtë s’kanë vend.
Se Zoti vetë e tha me gojë
Që kombet shuhen përmbi dhe,
Po Shqipëria do të rrojë;
Për të, për të luftojmë ne!
O flamur, flamur, shenj’ e shenjtë,
Te ty betohemi këtu,
Për Shqipërin’ atdhen’ e shtrenjtë,
Për nder edhe lavdimn’ e tu.
Trim, burrë quhet dhe nderohet
Atdheut kush iu bë theror,
Për jet’ ai do të kujtohet
Mbi dhe, nën dhe si një shenjtor!